Struktura i rodzaje poznania „a priori” w rozumieniu Kanta i Husserla

Przedmiotem analiz zawartych w tej rozprawie są dwie koncepcje poznania a priori: Immanuela Kanta i Edmunda Husserla. Rozprawa składa się z trzech części: pierwsza przedstawia Kantowską koncepcję poznania a priori, druga objaśnia poglądy Husserla na poznanie a priori, a trzecia poddaje analizie stosunek między Kantem a Husserlem w kwestii aprioryczności poznania. Celem pracy jest objaśnienie struktury poznania a priori, wykazanie wielości odmian tego poznania oraz określenie związków między opozycjami: aprioryczne/aposterioryczne, formalne/materialne, czyste/nie‑czyste, analityczne/syntetyczne. W rozprawie filozofia Kanta i Husserla została przedstawiona przede wszystkim w aspekcie problematyki, jaką implikuje idea poznania a priori zawierającego domieszkę empiryczną (odniesionego do wrażeń zmysłowych), poznania, które Kant nazywa nie‑czystympoznaniem a priori, a Husserl materialnym poznaniem a priori, przy czym w Kantowskim pojęciu nie‑czystego a priori autor doszukuje się podobieństwa do Husserlowskiego pojęcia materialnego a priori. W ten sposób zostają podważone klasyczne standardy interpretacyjne przyjęte w literaturze na temat Kanta i Husserla, głoszące, że w filozofii Kanta materialne a priori stanowi contradictio in adiecto. Praca stanowi zatem przyczynek do zakwestionowania poglądu, w którego świetle Kantowski transcendentalizm jest rozumiany jako konsekwentny formalizm, oraz rzuca nowe światło na związek między Kantem i Husserlem w kwestii aprioryczności poznania.