Rozprawa poświęcona jest próbie interpretacji filozofii Platona. Prowadzone w niej rozważania koncentrują się na wyjaśnieniu problematyki ontologicznej, stanowiącej — zdaniem Autora — zasadniczy wymiar myślenia Platońskiego. Dlatego też centralnym obszarem analiz staje się Platońska teoria idei. Podjęte zostaje zadanie całościowej rekonstrukcji teorii idei, tak jak pojawia się ona w Platońskiej nauce egzoterycznej (dialogi pisane) i nauce ezoterycznej (napisanej). W zamierzeniu chodzi o to, aby uzasadnić tezę, wedle której teoria idei nie jest zespołem luźnych twierdzeń i intuicji ontologicznych rozproszonych wielowątkowo po różnych dialogach, lecz jej rozwój jest uporządkowanym procesem, w którym dostrzegalne są określone fazy.
Stanowisko interpretacyjne proponowane w pracy sytuuje myśl Platońską w innych horyzoncie, niż to miało miejsce w dotychczasowych interpretacjach filozofii Platona, szczególnie jeśli chodzi o interpretacje współczesne.
W prezentowanych rozważaniach szczególną wagę poświęcono również próbie określania statusu Platońskiej idei, proponując nową koncepcję jej pojmowanie, nazwaną w pracy mianem teorii idei-miary. Wiele miejsca zajmuje zagadnienie wpływu, jaki na Platońską ontologię wywarł rozwój greckiej matematyki. Poddano także szczegółowej analizie problematykę teoriopoznawczą, uwzględniając namysł nad Platońską metodą aksjomatyczną, metodę dialektyczną, „procedurą” anamnestyczną oraz koncepcją wyglądu noetycznego.
