Monografia traktuje o twórczości najbardziej liczącego się w Rosji i znanego niemal na całym świecie dramaturga schyłku XX w. Nikołaja Koladę, któremu współczesna rosyjska rzeczywistość posłużyła jako materiał do przekazania myśli, refleksji i konstatacji o charakterze uniwersalnym i ponadczasowym. Dotyczą one stanu ducha człowieka naszej epoki.
Poddano analizie sposoby docierania Kolady do najgłębszych pokładów duszy człowieka. Czyni to dramaturg, stosując różne odmiany gry, które są omawiane w kolejnych rozdziałach pracy. Gra determinuje zachowania postaci, odkrywa prawdę o ich życiu wewnętrznym, prawdę o autorze, który gra z odbiorcą, gra z cudzym tekstem, tworząc dzięki temu oryginalne dramaty, zmuszające współczesnych reżyserów i aktorów do istotnych przemian, nowego sposobu przekazywania teatralnego.
Jest to pierwsza w Polsce obszerna praca na temat dramaturgii Kolady. Stanowi próbę wyjaśnienia, na czym polega fenomen tego pisarza. Dramatopisarstwo współczesne rzadko jest badane, a okazuje się przecież kopalnią wiedzy o życiu człowieka naszej epoki. Kolada pisze o samotności człowieka w otaczającej nas dziś rzeczywistości, o jego zagubieniu w świecie cywilizacji i pogoni za dobrami materialnymi. Czyni to pisarz w bardzo oryginalny sposób, który do tej pory nie został należycie omówiony i zbadany, co może zainteresować każdego odbiorcę obytego ze sztuką dramatu i teatru.
