Późna nauka Platona. Związki ontologii i matematyki

Prezentowana rozprawa stawia sobie za zadanie ukazanie treści :późnej nauki” Platona stanowiącą ostatnią fazę procesu ewolucyjnego rozwoju jego myśli, określanej mianem „nauka niepisana” (nauka ezoteryczna). Wyrasta ona w sposób naturalny z wcześniejszych etapów filozofowania Platońskiego („nauka pisana”). Platon decyduje się podjąć rozważania przede wszystkim nad ontologicznym statusem matematyki skupiając się głównie na pytaniu o konieczne warunki istnienia przedmiotów matematyki oraz na pytaniu o powszechną niezależną od stanowienia podmiotowego, obowiązywalność twierdzeń matematycznych. Analiza ta sprawia, że sformułowana w fazie ezoterycznej „teoria idei” zostaje przekształcona w „teorię liczb idealnych”. Stanowi to istotę zmiany, jaka dokonuje się w sposobie pojmowania idei w późnym okresie myślenia Platońskiego, gdy teoria idei rozważona jest w kontekście matematycznym i służyć ma wyjaśnieniu ontologicznego statusu przedmiotów matematyki. Sytuacja ta wynika przenika przede wszystkim z funkcji, jaką pełni matematyka w obrębie Akademii, gdzie — jak wiadomo — studia matematyczne stanowiły zasadniczy element kształcenia, w jej murach zaś pracowali najwybitniejsi matematycy tamtych czasów.

            Książka zainteresuje studentów filozofii, jak również tych, którzy chcą poznać dzieje kultury antycznej.