Karla R. Poppera koncepcja prawdy. Kwestia podstawowego nośnika prawdziwości

Autorka dokonuje rekonstrukcji koncepcji prawdy Poppera – konfrontując ją z koncepcjami prawdy G. Fregego (z artykułu Myśl – studium logiczne), semantyczną teorią prawdy A. Tarskiego i klasyczną koncepcją prawdy. Rekonstrukcja obejmuje założenia koncepcji prawdy autora Wiedzy obiektywnej..., definicję prawdy, status prawdy oraz fałszu, fakt jako truth-maker, charakter relacji korespondencji, możliwość kryterium prawdy, upodobnienienie do prawdy.
Wyróżnionym elementem owej rekonstrukcji jest kwestia nośnika prawdziwości. Popper przypisuje bycie prawdziwym wielu różnego rodzaju nośnikom i choć same nośniki nie są do siebie redukowalne, to ich prawdziwość tak, więc jest w jego koncepcji prawdy podstawowy nośnik prawdziwości (w przyjętym za Y. Bar-Hillelem znaczeniu podstawowego nośnika prawdziwości). Prawdziwość podstawowego nośnika prawdziwości jawi się w koncepcji Poppera jako cecha relacyjna, przysługująca nośnikowi ze względu na relację korespondowania z faktami. Zdaniem Autorki, pozostaje niejasne, czy owym podstawowym nośnikiem są czyste treści, czy sensowne zdania; można uznać, że prawdziwość (fałszywość) nie odnosi się pierwotnie do zdań, tylko do czystych treści, lub też odwrotnie, jednak każde z tych rozwiązań prowadzi do wniosków nieakceptowalnych dla Poppera. Pierwsze: o gotowości wiedzy obiektywnej, platońskim statusie treści, uznania, że wiedza obiektywna nie jest dziełem ludzkim, a poznanie polega jedynie na odkrywaniu – czemu Popper explicite przeczy. Drugie rozwiązanie jest sprzeczne z twierdzeniami Poppera o wieczności prawdy (fałszu) i z nieuznawaniem relatywizacji prawdy od danego języka.