Praca zatytułowana Człowiek w „antropologii adekwatnej” Karola Wojtyły jest próbą ujęcia całokształtu poglądów filozoficzno-antropologicznych współczesnego polskiego filozofa Karola Wojtyły (1920—2005).
Ze względu na znany powszechnie fakt sprawowanego przez myśliciela w latach 1978—2005 posłannictwa duszpasterskiego w Kościele katolickim, w pracy autorka próbuje dokonać próby oddzielenia kwestii stricte filozoficznych, które Karol Wojtyła podejmował głównie w dziele Osoba i czyn, od treści teologicznych, będących autorstwem papieża Jana Pawła II. Karol Wojtyła i Jan Paweł II to ta sama osoba w sensie historycznym, ale jednocześnie człowiek, który w swej pracy intelektualnej nie zapominał o najważniejszej dla rozwoju nauki kwestii, jaką jest konieczność przyznania każdej dziedzinie wiedzy własnej autonomii przedmiotowej i metodologicznej. Dzięki temu Człowiek w „antropologii adekwatnej” Karola Wojtyły, kreśląc Wojtyły program antropologii adekwatnej, koncentruje uwagę czytelnika na takich zagadnieniach, którymi zainteresowana jest cała tradycja filozofii człowieka w Europie, a nawet na świecie.
Karol Wojtyła okazuje się filozofem otwartym, prezentującym szerokie spojrzenie na problematykę człowieka w ogóle, a jednocześnie dotrzymującym wierności założeniom, na których opiera się filozofia katolicka. Dlatego można powiedzieć, że w kwestii poglądów dotyczących obrazu świata i człowieka filozof prezentuje klasyczne stanowisko, które jednak łączy ze współczesnym, fenomenologicznym podejściem metodologicznym, w wyniku czego dochodzi do opracowania doświadczenia człowieka.
Elementem myśli antropologiczno-filozoficznej Wojtyły, zasługującym na szczególną uwagę, jest częste odwoływanie się twórcy dzieła Osoba i czyn do wewnętrznego samodoświadczenia, którego podmiotem ma być każdy indywidualny człowiek. Mimo to, na podstawie takiego doświadczenia, dochodzi do zbudowania doświadczenia ogólnoludzkiego, czyli naukowego. Dzięki takiemu podejściu do problematyki Karol Wojtyła realizuje niepisany, lecz powszechnie znany wśród historyków filozofii polskiej program filozofii bliskiej życiu, czyli filozofii, która – z jednej strony – wyłania się z życia każdego człowieka, a z drugiej strony – jest pragmatyczna, lecz nadal głęboko refleksyjna.
