„Polonice et Latine” to zbiór studiów o literaturze polskiej, które powstały w latach 2002–2007, choć – jak przyznaje sam Autor – często inspirowane były wcześniejszymi badaniami i lekturami. Sam tytuł publikacji, „Polonice et Latine”, stanowi aluzję do utworu Jana Kochanowskiego „Dryas Zamchana Polonice et Latine”. Utwór ten, napisany przez poetę w dwu językach, polskim i łacińskim, przypomina o tym, że kultura staropolska była dwujęzyczna, a łacina stanowiła język równorzędny w komunikacji literackiej. Książka podzielona została na dwie tematyczne części: 1. „Literatura staropolska – problemy badawcze i dydaktyczne”, 2. „Wokół pisarzy: Kochanowski, Otwinowski, Sęp Szarzyński”. Zamieszczone w części pierwszej eseje dotyczą różnych aspektów literatury staropolskiej. Okresowi, umownie zwanemu staropolskim, który obejmuje swym chronologicznym zasięgiem takie epoki, jak: średniowiecze, renesans, barok (czasami również oświecenie), w ostatnim czterdziestoleciu zostały poświęcone liczne prace naukowe, rozbijające stereotypowe wyobrażenie na jego temat. Problemowi oceny okresu w dziejach literatury i utworów wówczas pisanych poświęcony został esej pierwszy. Drugi zawiera omówienie stanu badań nad poezją łacińską w Polsce. Kolejne trzy teksty dotyczą staropolskiej problematyki religijnej. Następny esej traktuje o marginalnym, aczkolwiek bardzo interesującym zjawisku dawnej poezji wizualnej. Ostatnie dwa teksty części pierwszej poświęcone zostały problemom dydaktyki i recepcji literatury staropolskiej. Część druga, jak sam jej tytuł wskazuje, dotyczy: Jana Kochanowskiego, Erazma Otwinowskiego oraz Mikołaja Sępa Szarzyńskiego.
