Monografia zawiera analizę pięciu powieści Vincenza Consola ze szczególnym uwzględnieniem toposu afazji, szaleństwa, cierpienia i buntu wobec rzeczywistości. Analiza tematyczna, zorientowana na następujące powieści: La ferita dell’aprile (1963), Il sorriso dell’ignoto marinaio (1976), Retablo (1987), Nottetempo, casa per casa (1992), Lo spasimo di Palermo (1998) koncentruje się na czterech makrostrukturach: postawa pisarza zaangażowanego, fragmentaryzm jako styl pisarski, pamięć i jej odsłony oraz poetyka oddalenia. Opracowanie monografii sycylijskiego pisarza okazało się zasadne ze względu na żywotność, uniwersalność i ważkość problematyki prezentowanych powieści.
Z rozważań wynika, że zastosowanie toposu niewymowności, milczenia i ciszy służy zawsze podkreśleniu postawy buntu i niezgody na szerzącą się niesprawiedliwość i marginalizację społeczności nieuprzywilejowanych. Podstawowe cechy prozy sycylijskiego pisarza to poetyka plurilingwistyczna i pluristylistyczna, lecz przede wszystkim: metoda historycznego śledztwa, odziedziczona po Leonardo Sciascii. Consolo stara się, jako bezsilny świadek tragicznego schyłku Sycylii ocalić nie tylko jej unikalną atmosferę, ale również historię: przemilczaną i zlekceważoną. To wyspa właśnie, jako motyw dominujący w narracji jest nie tylko reprezentacją konkretnej rzeczywistości, lecz również metaforą świata obezwładnionego niesprawiedliwością i przemocą.
Publikacja adresowana jest do odbiorców zainteresowanych badaniami włoskiej literatury współczesnej, szczególnie literatury sycylijskiej.
