Edukacyjne konteksty bezradności społecznej osób z lekkim upośledzeniem umysłowym

Publikacja stanowi efekt nowatorskiego potraktowania problemu „lekkiego upośledzenia umysłowego”. Autor dokonał redefinicji tego pojęcia, stworzył koncepcję bezradności społecznej w aspekcie funkcjonowania osób z lekkim upośledzeniem umysłowym (ze wskazaniem na kształcenie przeciw bezradności społecznej) i zweryfikował ją w trakcie interpretowania wyników badań własnych. Celami, jakie sobie postawił, było rozpoznanie i rozpatrzenie losów osób dorosłych z lekkim upośledzeniem umysłowym oraz prognoza na przyszłość w odniesieniu do kształcenia uczniów upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim - w obecnej szkole.

Książka składa się z siedmiu rozdziałów prezentujących kolejno:1) założenia badawcze, tezy wyjściowe, opis celów badań i struktury procesu badawczego; 2) przegląd koncepcji niepełnosprawności i upośledzenia umysłowego oraz charakterystykę rozwojową omawianej grupy; 3) przegląd definicji i poglądów wyjaśniających zjawisko bezradności; 4) opis systemu i procesu kształcenia badanej grupy oraz autorską koncepcję edukacji zaradnościowej; 5) dane uzyskane z analizy życiorysów i sytuacji życiowej badanych; 6) opis rzeczywistości społecznej w ujęciu badanych; 7) wyniki badań.

Całość zamykają wnioski z analizy wypowiedzi nauczycieli na temat obecnego systemu kształcenia uczniów z lekkim upośledzeniem umysłowym w związku z kreowaniem zaradności życiowej.