Uherce to takie miłe więzienie koło Leska. Dziennik internowanego

Okazją do wydania książki Piotra Rajskiego pt. Uherce to takie miłe więzienie koło Leska… stała się 30. rocznica powołania do istnienia NSZZ „Solidarność”. W swojej zasadniczej części pozycja ta jest pisanym „na gorąco”, bardzo subiektywnym sprawozdaniem z pierwszych miesięcy po wprowadzeniu stanu wojennego, które autor, będący w owym czasie świeżo upieczonym absolwentem psychologii na Uniwersytecie Śląskim, spędził w obozie internowania w Uhercach koło Leska (Bieszczady). Zanim jednak czytelnicy poznają więzienne losy autora Dziennika internowanego, Rajski pomaga nam przyjąć odpowiednią perspektywę czasową, przedstawiając w zarysie życie, które obecnie prowadzi – psychoterapeuty, polskiego emigranta w Kanadzie, gdzie autor mieszka od ponad 25 lat.
Sam dziennik jest zapisem bardzo szczerym i surowym (choć opatrzonym miejscami odautorskim komentarzem), w którym z brutalnością więziennego życia zestawiona zostaje solidarność więźniów oraz głębia introspekcji, do których okazją stało się owe trzymiesięczne, przymusowe odosobnienie. Książka jest bogato ilustrowana oraz poprzedzona historycznym wprowadzeniem Zygmunta Woźniczki, a także „Słowem wstępnym”. Jak stwierdzają jego autorzy, przewodniczący w różnych czasach „Solidaności” na Uniwersytecie Śląskim Ewa Żurawska i Jan Jelonek, Uherce Rajskiego to „szczególnie cenny dokument tamtych czasów, oddaje bowiem przede wszystkim ówczesne nastroje i oczekiwania”.