Praca dotyczy układu wzajemnych powiązań między postępowaniem przygotowawczym oraz postępowaniem głównym, które – występując na różnym poziomie ogólności – wpływają na ukształtowanie zasadniczych składników strukturalnych wytyczających wzorcowy przebieg procesu karnego na wymienionych etapach (interakcja postępowania przygotowawczego oraz postępowania głównego w procesie karnym). W przedstawionym znaczeniu interakcja postępowania przygotowawczego i postępowania głównego stanowi pewnego rodzaju szkielet przebiegu postępowania karnego do momentu wydania wyroku przez sąd pierwszej instancji.
Przyjmując założenie, że w schematach myślowych, którym jest obecnie podporządkowany przebieg polskiego procesu karnego, wynikających w przeważającej mierze z koncepcji procesu karnego ukształtowanej w latach 1944-1989, nie da się pomieścić przemyśleń dotyczących interakcji postępowania przygotowawczego i postępowania głównego, które byłyby w pełni adekwatne do współczesnych realiów i ugruntowanego podłoża demokratycznego, w pracy podjęto próbę przekroczenia wynikających z tych schematów „barier koncepcyjnych” w drodze skonstruowania wzorcowego układu wzajemnej relacji między wymienionymi etapami procesowymi (modelu interakcji między tymi etapami w procesie karnym).
Przedstawiony w opracowaniu model interakcji między postępowaniem przygotowawczym oraz postępowaniem głównym jest podporządkowany realizacji sprawiedliwości proceduralnej w procesie karnym, co oznacza, że jego celem horyzontalnym jest zapewnienie maksymalnego prawdopodobieństwa osiągnięcia sprawiedliwości materialnej w warunkach procesu karnego. Ustalony cel modelu interakcji postępowania przygotowawczego oraz postępowania głównego wyklucza możliwość jego konstruowania wyłącznie albo przede wszystkim pod kątem przyspieszenia postępowania karnego czy oszczędności procesowej. Z punktu widzenia celu procesu karnego urzeczywistnienie sprawiedliwości proceduralnej w projektowanym modelu interakcji należy identyfikować z ukształtowaniem przebiegu procesukarnego w postępowaniu przygotowawczym oraz postępowaniu głównym w sposób najpewniej i najsprawniej zmierzający do realizacji zasady trafnej reakcji, przewidującej, że każdy i tylko ten, kto popełnił przestępstwo, powinien za to ponieść odpowiedzialność taką i tylko taką, na jaką wedle prawa zasłużył oraz że każdy pokrzywdzony przestępstwem powinien mieć zagwarantowaną możliwość realizacji prawnie chronionych interesów, naruszonych lub zagrożonych przestępstwem.
Fundamentalną myśl w zakresie konstrukcji modelu interakcji postępowania przygotowawczego oraz postępowania głównego można wyrazić w postaci założenia, zgodnie z którym zapewnienie sprawnej realizacji zasady trafnej reakcji w procesie karnym wymaga wyodrębnienia dwóch równoważnych układów wzajemnych powiązań pomiędzy nimi, przejawiających się w postaci oddzielnych łańcuchów faktów procesowych, tworzących dwa wzorcowe przebiegi (toki, strumienie) wyjaśniania sprawy na wskazanych etapach postępowania. Pierwszy z wyodrębnionych na podstawie przytoczonego założenia przebiegów, mianowicie postępowanie o zredukowanym formalizmie przebiegu procesu, nawiązuje do koncepcji zakładającej prymat postępowania przygotowawczego w procesie karnym. Jego cechę wyróżniającą stanowi możliwość wiążącego rozstrzygnięcia sporu prawnego przez sąd bez przeprowadzenia rozprawy głównej. Drugi przebieg, określony w pracy mianem postępowania spornego, opiera się na wykorzystaniu zalet koncepcji przewidującej supremację postępowania głównego w procesie karnym. Przesądza to jego ukształtowanie w taki sposób, aby postępowanie dowodowe przed sądem stanowiło arenę dla ścierania się poglądów na temat faktów i prawa prezentowanych przez przeciwstawne strony procesowe lub ich przedstawicieli, czyli prowadzenia przez nie sporu prawnego przy pomocy dowodów przeprowadzonych bezpośrednio przed sądem, zachowującym pozycję bezstronnego arbitra w stosunku do wymienionych wcześniej uczestników procesowych.
Poruszony w opracowaniu problem badawczy był dotąd w polskim piśmiennictwie podejmowany w sposób wycinkowy, najczęściej przy okazji rozważań dotyczących innego problemu badawczego np. modelu postępowania przygotowawczego. Przygotowana monografia stanowi w polskiej nauce procesu karnego pierwsze, kompleksowe opracowanie modelu interakcji postępowania przygotowawczego oraz postępowania głównego w procesie karnym.
