Homo scribens i homo legens w polskim słownictwie i frazeologii

Konsekwencje wynalezienia pisma są z pewnością złożone i wielorakie. Najważniejsze jednak wydaje się to, że dzięki niemu została wytyczona linia graniczna między kulturą oralną a kulturą piśmienną. Prezentowana praca poświęcona jest roli, jaką odegrało wynalezienie pisma w procesie kształtowania się i ewoluowania jednostek leksykalnych na gruncie języka polskiego. Zagadnienie jest rozpatrywane głównie z perspektywy lingwistycznej, praca została pomyślana jako rozprawa z zakresu semantyki historycznej. Podstawowym celem monografii jest opis konstytutywnych dla kultury piśmiennej jednostek leksykalnych w całej historii języka polskiego, tj. od staropolszczyzny po współczesną polszczyznę. W swojej książce autorka uwzględniła opis diachroniczny i synchroniczny. Spojrzenie historyczne pozwala wskazać genezę i rozwój jednostek języka związanych pismem, daje również możliwość wychwycenia ich podstawowych kierunków i tendencji rozwojowych. Natomiast obserwacja statyczna pozwala zorientować się – w ujęciu ogólnym – co do stanu przedstawianych jednostek.