Kto ten pejzaż zimą niewydarzoną zatruł?. Tropy egzystencji w liryce Jerzego Kamila Weintrauba

Dominantą naukowych dociekań autora pracy w poezji Jerzego Kamila Weintrauba są egzystencjalne tropy persony lirycznej wrzuconej w los wyrzutka, banity, w niefortunny splot życiowych, narodowych, dziejowych zdarzeń, i wreszcie: osoby świadomej swego końca. Jedną z przyjętych metod badawczych jest podejście mikrologiczne. Z kolei swego rodzaju platformą badawczą są tzw. teksty zimowe, które są – jak zastrzega autor – jedną z możliwych wariantów interpretacyjnej refleksji nad poezją Jerzego Kamila Weintrauba. Pomimo że „zimowe poezje” nie tworzą kompozycji ramowej, nie noszą znamion odautorskiego, metodycznego ułożenia w próby poematowe, ponawiane podcykle to poszczególne obrazy komponują się w pewien ciąg, który jako złożona wypowiedź liryczna uwydatnia zasadę następstwa i łączliwości tych wierszy. Weintraubowy światoobraz to „kraina stu zim” – zimy katartycznej, zimy złowieszczej, zimy hibernetycznego snu, zimy przeszywającego chłodu, niepokalanego piękna, wiecznej zmarzliny… Taka wielowymiarowość białych wyglądów utrzymywana jest dzięki paradygmatowi zimy, a ich zmienność powodowana zostaje ruchem wyobraźni między poszczególnymi autonomizowanymi światami.