Le Conte insolite français au XXe siècle

Przedmiotem badań omówionych w monografii jest ukazanie znamiennych cech wybranych „opowiadań niezwykłych” oraz opracowanie definicji tego typu form literackich na podstawie utworów francuskich pisarzy dwudziestowiecznych, takich jak G. Apollinaire, M. Aymé, G.-O. Châteaureynaud, P. Gripari, M. Schneider, J. Supervielle, B. Vian, M. Yourcenar.
Klasyfikacja opowiadań i nowel uważanych za niezwykłe pozostaje często niejednoznaczna, a ich lektura i analiza narzucają pytania: jak (s)tworzyć „niezwykłość” i jak ją (od)czytać? Budowanie „niezwykłego” świata przedstawionego dokonuje się w wyniku wyboru odpowiednich postaci, czasu i przestrzeni. Właściwa percepcja opowiadania niezwykłego jest możliwa dzięki znajomości kodu kulturowego oraz zasad gry intertekstualnej.