Celem monografii jest charakterystyka rosyjskich i polskich metafor wyrażających podstawowe uczucia i emocje, zaliczane do uczuć-afektów, a nie do uczuć-postaw emocjonalnych. Z uczuć negatywnych do opisu została wybrana grupa strachu, smutku i gniewu, natomiast z uczuć pozytywnych – grupa radości szczęścia i nadziei.
Przedstawione opracowanie jest próbą połączenia tradycyjnego opisu semantyczno-składniowego z propozycjami językoznawstwa kognitywnego traktującego język jako integralną część ludzkiej percepcji świata, miedzy innymi z opisem rozumienia jednej domeny poprzez drugą oraz związku wyrażeń językowych z doznaniami wzrokowymi, słuchowymi i motoryką. Zasadnicza część pracy polega na wskazaniu podobieństw i różnic w domenach źródłowych metafor w języku rosyjskim i polskim z jednoczesnym uwzględnieniem ich osobliwości strukturalnych.
Autorka opracowania stara się również pokazać, jak metafory funkcjonują w tekście. Analizowane przykłady są często dowodem, że użycie metafory w konkretnym tekście pozwala na przekształcenie jej z metafory językowej w metaforę indywidualną.
Monografia jest adresowana przede wszystkim do osób, które interesują się językoznawstwem kognitywnym, językoznawstwem konfrontatywnym, psychologią, psycholingwistyką, także do studentów filologii rosyjskiej i polskiej.
