Zasadniczą treścią tekstów pomieszczonych w tomie jest wieloaspektowe ujęcie współczesnej postaci DZIENNIKARZA poruszającego się w społeczeństwie medialnym, w rzeczywistości „płynnej”, w kulturze konwergencji. Obserwujemy też konstruowanie się dziennikarskiej tożsamości zawodowej i jej współczesne transformacje. Zgodnie ze słowami: „Ja, które się ciągle zmienia, to ja, które żyje” (Virginia Voolf, Fale), można uznać, że dziennikarstwo w sensie nowoczesnym, które rodziło się – bynajmniej nie bezkonfliktowo – w XIX wieku, w XXI wieku dostosowuje się do swoich czasów, z uwzględnieniem zmian społecznych, kulturowych, politycznych, technologicznych. Zmiany w dziennikarstwie prowokują dyskusje o jego „śmierci”. Te są jednak chyba „przedwczesne”, choć pobudzające poznawczo i nośne społecznie. Dziennikarz o tożsamości „wibrującej”, o „nasyconym ja”, o wielu tożsamościach, uwikłany w politykę, zdeterminowany techniką – każde z ujęć mówi o tym, kim jest dziennikarz. Tu prosta odpowiedź: „Dziennikarz – osoba zajmująca się przygotowywaniem i prezentowaniem materiałów w środkach masowego przekazu” nie zda egzaminu, powie bowiem tylko część prawdy o ludziach tworzących grupę bardzo złożoną, heterogeniczną, „płynną”. W tomie znajdujemy artykuły kładące akcent na opis tożsamości zbiorowej, profesjonalnej, a obok nich artykuły o charakterze case study, w których pokazano przenikanie się tego, co zbiorowe, z tym, co indywidualne, jednostkowe. Podobnie jak w dwóch wcześniejszych tomach z cyklu Transdyscyplinarność badań nad komunikacją medialną, tak i w tym poświęconym tożsamości dziennikarza głos zabierają naukowcy reprezentujący różne dziedziny wiedzy, którzy zajmują się mediami i komunikacją zapośredniczoną medialnie; są to kulturoznawcy, medioznawcy, lingwiści, historycy i teoretycy literatury. Wszyscy autorzy są pracownikami Uniwersytetu Śląskiego lub są z nim związani.
