Polskie operatory pytajne w ujęciu diachronicznym

Monografia zawiera opis operatorów pytajnych występujących w historii polszczyzny, z uwzględnieniem ich zasobu, funkcji i genezy. Wprowadzenie krótko przedstawia aparat pojęciowy (m.in. terminy operator pytajny, zaimek pytajny, partykuła pytajna), a także relację zaimków pytajnych do równokształtnych zaimków względnych. Zasadnicza część analityczna składa się z dwóch rozdziałów: o operatorach pytań uzupełnienia oraz o operatorach pytań rozstrzygnięcia. Wewnętrzna typologia operatorów pytań uzupełnienia jest oparta na klasyfikacji części zdania, co ułatwia wykazanie podobieństw i różnic w sposobach pytania o różne składniki zdania. Przeprowadzony opis ukazuje zarówno ciągłość elementów językowych (co dotyczy podstawowego zasobu operatorów pytań uzupełnienia), jak i ich zmienność i zanik.

Ze wstępu
Używając sformułowania Stanisława Urbańczyka można powiedzieć, że „praca ma charakter genetyczno-systematyczny i historyczno-filologiczny”, w takim sensie, że jej przedmiotem jest opis polskich operatorow pytajnych, dokonany na podstawie materiałów z rożnych okresów. W pracy badawczej stosowana jest metoda filologiczna polegająca na ekscerpcji i porównaniu kolejnych typów zdań pytajnych, pochodzących z tekstów z rożnych okresów rozwoju polszczyzny – od staropolszczyzny po czasy współczesne, także z ich fragmentów cytowanych w słownikach. Praca ma charakter deskryptywno-analityczny. O jej charakterze decyduje przywoływanie zarówno genezy danych operatorów, jak i ustalanie genezy zmian w ich zasobie. Chodzi nie tylko o pokazanie zmian, ale także wskazanie ciągłości, poprzez zwrócenie uwagi na te elementy językowe, ktore trwają bez zmian. W wypadku operatorów pytajnych to podstawowy ich zasób.